Türkiye siyasetine halkın bakış açısı genelde şöyledir. Siyasetçi her zaman her şeyi yani istediğini söyleyebilir, siyasetten menfaat sağlayabilir, bu gayet normal olarak görülür ve bunun adına da siyaset denilir. Yani abuk subuk bir inanış hakimdir.
Siyasetçilerin zaten yalan söylemeleri gerektiği, siyasetin ana gayesinin menfaat sağlamak için olduğu, aksi taktirde o kişinin enayi olarak algılanacağı ve bir işe yaramaz insan olarak görüleceği, eline güç geçtiğinde başta kendisi olmak üzere, akraba ve yandaşlarına gerekli iltiması yapmasının birinci öncelliği olması ve bununda hiç yadırganmadığını milletçe hep birlikte kanıtsadığımızı söyleyebilirim. Tabi bazı siyasileri bundan hariç tutmak mümkündür.
Ancak, Politikacıların yukarda anlatılan hedefleri nedeni ve önceki söylemlerine ters düşen eylemler gerçekleştirmesi, siyasetçilere olan güvenin azalmasına ve halkta ciddi bir umutsuzluk duygusunun yerleşmesine yol açmaktadır. Bu durumun birçok sosyolojik ve psikolojik etkisi olmakta ve gelecekte ciddi sonuçların doğmasına neden olur.
Politikacılar, genellikle kısa vadeli siyasi kazanımlar elde edebilmek için topluma farklı zamanlarda farklı mesajlar verirler.
Özellikle seçim dönemlerinde oy toplamak amacıyla verilen vaatler, seçim sonrasında yerine getirilmemesi toplumda büyük hayal ve şaşkınlık ile karşılanması gerekirken, Türkiye’de ki siyasetçilerin yüksek kabiliyetleri nedeni ile bu durum gayet normale evrilebilmektedir.
Zaman zaman politikacıların çelişkili açıklamaları, değişen siyasi, ekonomik ve toplumsal koşullara uyum sağlama zorunluluğundan kaynaklanabiliyor.
Ancak, siyasi tutarsızlıklar tüm dünyada bir sonucu olurken, Türkiye siyasetinin kutuplaşması nedeni ile halktaki etkisi çok sınırlı kaldığını söyleyebiliriz.
Yani herkes kendi taraftarının tüm olumsuzluklarına bir set çekmiştir.
Göz görür, kulak duyar ama vicdan algılamaz misali…
Modern gelişmiş toplumlarda Siyasi partilerin veya liderlerin vaat ettikleri reformlar ya da projelerin sürekli olarak ertelenmesi ya da çelişkili beyanatlar vermesi, halkta hayal kırıklığı yaratır. Bu durum, kendilerine olan güvenin ciddi şekilde sarsılmasına neden olur.
Siyasetçilerin gündemle uyumsuz söylemleri, halkın gerçek sorunlarına çözüm üretmekten uzaklaşan politikalar izlemeleri, toplumda siyasetçilerin halkın ihtiyaçlarını anlamadıkları ya da umursamadıkları düşüncesini güçlendirir.
Türkiye’de siyaset tıpkı futbol takımı tutar gibi desteklendiği için, takımı yenilse bile bırakılmaz.
Hep üst aklın bir bildiği var inancı hâkimdir.
Tutarsız açıklamalar ve eylemler, toplumun çeşitli kesimleri arasında kutuplaşmayı artırmaktadır. Siyasi liderler arasındaki çelişkili söylemler, destekçileri arasında farklı algılamalara yol açar ve toplumsal uyumun zedelenmesine neden olunur.
Tutarsız politikaların ve vaatlerin yerine getirilmemesinin, uzun vadede seçmen davranışını değiştirebileceği zorda olsa öngörülebilir.
Seçmenler, mevcut liderlere ve partilere olan güvenlerini kaybettikçe alternatif arayışlarına yönelirler. Ancak ülkemizde partiler genelde lider partisi oldukları için lider değişikliği sonrasında hızlı yok olmaktadırlar.
Daha önce örneklerini gördük.
Siyasete ve siyasetçiye olan güven azaldıkça, popülist ve radikal hareketlerin daha fazla destek görme olasılığı artmaktadır. Bu tür hareketler, halkın mevcut duruma karşı öfkesini kullanarak hızla taban bulabilir ve siyasi atmosferi daha da kutuplaştırabilir.
Türkiye’de siyasetteki tutarsızlıklar, halkın siyasetçilere ve genel olarak siyasete olan güvenini ciddi ölçüde azaltmakta ve toplumsal umutsuzluğa neden olmaktadır. Bu durum, halkın demokrasiye olan inancını zayıflatır ve siyasal sisteme olan katılımını düşürür.
Gelecekte, halkın siyasete karşı güvenini yeniden kazanmak için şeffaflık, hesap verebilirlik ve toplumun gerçek ihtiyaçlarına odaklanmış tutarlı politikalar benimsenmesi gerekir.
Aksi halde, popülizm ve radikal siyasi hareketler güç kazanır ve demokratik işleyiş daha da zayıflanır.
