Başarı için ömürlerinin bir bölümünü bedel olarak ödemeyenler; başarısızlığın bedelini bir ömür boyu öderler!
Başarı kişiye göre değişir. Makam mevki sahibi olmak için çabalamak ve amacına ulaşmak kısmi başarıdır. Geldiği makamda insanlık ve toplum için yararlı hizmetler yapanlar başarıyı tamamlayanlar olarak değerlendirir.
Bu benim görüşüm. Başarı kendiliğinden olmaz. Emek ister meşakkat ister. Sabır ve güçlü iradeyi gerektirir. Dünyanın bir günde kurulmadığını bilerek hayat mücadelesi verilmelidir. Genelde yöntem budur. Makam sahibi olduktan sonra kişinin iki seçeneği vardır. İlki yukarıda yorumunu yaptığım yöntemdir. İkincisi ise çekilen bütün sıkıntıların semeresini kıssa sürede kazanarak saygınlık kazanma isteğidir. Bu uygulama kişiyi istediği noktaya taşınsa da toplumun saygısını, sevgisini kazanmasına yetmez. Toplumun çoğu sıkıntı yaşamamak için makamı yüksekteki zatlara göstermelik saygıda bulunur.
Bu tavır, çıplak bir kralın giymediği elbiseyi giydiğini söylemeye benzer. Tutkularıyla bir yere ulaşan insan mutlu ve huzurlu olamaz. Yaptığının yanlış olduğunu anlar. Bu noktadan geri dönüş yoktur. Ne yazık ki bu süreç yaşamın sonuna kadar sürer.
SERKEFTIN AN JI BO SERKEFTIN.
Yên ku beşek ji jiyana xwe ji bo serkeftinê nadin; Ew ji bo jiyanek bedelê têkçûnê didin!
Serkeftin ji kesek bi kesek cûda dibe. Hewldana ji bo meqamek bilind û gihandina armanca xwe serkeftina qismî ye. Yên ku ji bo mirovahiyê û civakê xizmetên bikêrhatî dikin di pozîsyona ku di dest de ne, wekî yên ku serketinê temam dikin têne nirxandin. Ev nêrîna min e. Serkeftin bixweber pêk nayê. Ev hewldan û hewldan hewce dike. Sebir û îradeya xurt dixwaze. Divê mirov ji bo jiyanê bizanibe ku dinya di rojekê de ava nebûye. Bi gelemperî ev rêbaz e. Piştî girtina meqamek, du vebijarkên mirov hene. Yekem rêbaza ku min li jor şîrove kir e. Ya duyemîn jî xwesteka rêzgirtinê ye bi bidestxistina fêkiyên hemû tengasiyan di demeke kurt de. Heger ev pêkanîn mirov bigihîne xala tê xwestin jî, ji bo qezençkirina rêz û hezkirina civakê têrê nake. Piraniya civakê ji bo ku ji aloziyê dernekeve hurmetê dide kesên xwedî meqamên bilind. Ev helwêst dişibe gotinê ku padîşahekî tazî cil û berg li xwe dike, dema ku nake. Kesê ku bi hewesên xwe bigihêje cihekî, nikare bextewar û aram be. Ew fêm dike ku tiştê ku wî kir xelet bû. Ji vê xalê ve veger tune. Mixabin ev pêvajo heta dawiya jiyanê didome.